روانشناسی بازیگری

روانشناسی علمی است مضاف بر همه رشته ها و شاخه های علمی دیگر و ملزم برای زندگی روزمره. بازیگری جدای از زندگی نیست و خود نوعی زندگی دوم است بر روی صحنه و پشت دوربین فیلمبرداری؛ لذا یک بازیگر برای درک جزئیات روانی شخصیت نمایشی، تحلیل کاراکتر و استفاده از بسیاری از تکنیک های بازیگری (مانند حافظه حسّی و اگر طلایی) نیاز به دانستن یا آشنایی به دانش روانشناسی دارد.

نمایشنامه نویسان و فیلمنامه نویسان بسیاری (اگر نگوییم همه آن ها) از مطالعات روانشناسی برای ساخت پیرنگ و شخصیت پردازی متن خود استفاده می کنند. هر کدام از این شخصیت ها ویژگی های روانی مختصّ خود را دارند و در راستای نیل به هدف یا برگرداندن تعادل اولیّه زندگی خود، اعمالی را انجام می دهند که این اعمال کنش هایی اند برگرفته از خلقیات آن ها. این خلقیات ریشه در گذشته یا بک استوری این شخصیت دارد و نظریه روانشناسان و روانکاوانی مانند زیگموند فروید، کارل گوستاو یونگ، آلفرد آدلر و ابراهام مازلو کمک شایانی به ساخت و پرداخت این داستان های زمینه ای می کند. بازیگری که نقش هر کدام از این کاراکتر ها (هملت، مکبث، دکتر استوکمان، آماندا، دکتر فاستوس و غیره) را پذیرفته، در مرحله تحلیل شخصیت به کمک کارگردان یا بازیگردان و با واکاوی متن و کیوهای نمایشی به بررسی دلایل این اتّفاقات پرداخته و به درکی از گذشته، حال و آینده شخصیت خود می رسد، که باید برسد. درک و دریافت این موارد تأثیر به سزایی در بهبود بازی حسّی، میمیک ها، ایست های نمایشی، رفتار روانی و دیگر جنبه های مربوط به شخصیت پردازی خوهد داشت.

اکتو در نظر دارد که با کمک دانشجویان بازیگری علاقه مند به روانشناسی و دانشجویان روانشناسی علاقه مند به بازیگری، مقالات و محتوای تخصّصی و کاربردی برای این بخش آماده کرده و در راستای اینکه یک بازیگر چگونه می تواند به شخصیت نمایشی اش عمق دهد، مطالبی آماده نماید.